Na vier maanden kluizenaarschap klikte ik op de verzendknop van Outlook. Ik zag de mail met mijn manuscript uit het mapje ‘Postvak UIT’ verdwijnen en toen wist ik dat er geen weg terug meer was. Voor de eerste keer zou iemand lezen wat mij al maanden bezighield. Ondanks dat ik niet twijfelde over het verhaal, was ik wel onzeker over mijn schrijfstijl. Die twijfel verdween toen ik drie weken later een mail van Eva kreeg. Constructieve feedback, die motiveerde en tegelijkertijd uitdaagde om kritisch naar mijn manuscript te kijken. De stijlcheck gaf me net dat zetje om hoofdstukken die gezapig voortkabbelden een nieuwe dynamiek te geven. De hoofdpersoon niet laten vertellen, maar laten meemaken. Ik liet de hoofdpersoon op een bank liggen, al starend naar een plafond, door een weiland ploeteren, glibberend en glijdend, en in gesprek gaan met een goede vriendin, die hem dwong de confrontatie aan te gaan. Van een zielloze beschouwing begon het verhaal te leven. Zonder Eva was dit niet gelukt.
